Bij het Namasté-gebaar, een gebruikelijke groet in Hindoeïstisch India, plaats je je handpalmen ter hoogte van je hart plat tegen elkaar en buig je je hoofd licht: Namasté! De begroeting herinnert ons eraan dat we niet alleen zijn op deze wereld. Zij activeert de overtuiging dat we, wanneer we, met inclusie van alle beperkingen en tekorten, geloven in de goedheid van de mens, anderen met meer compassie en hoogachting zullen behandelen en respect een rode draad in ons leven wordt. Is het mogelijk, zo vragen wij ons af, om deze levenshouding vorm te geven en voor te leven in de justitiële context. Kunnen we deze ‘ontmoeting van de ziel’ ook praktiseren in een omgeving die aan de buitenkant afzondering, uitsluiting en opsluiting uitstraalt? Hoe kunnen wij, denkend in termen van deze groet, als begeleidingskundigen bijdragen aan licht, liefde, waarheid, schoonheid en vrede, kortom de humanisering (De Ronde, 2016) in een organisatie die is ingericht op beveiligen, maar tegelijk de grote taak toevertrouwd krijgt om de (verstoorde morele) ontwikkeling in gezonde richting te stimuleren? Zou het mogelijk zijn om deze kwaliteiten bij de ander en bij onszelf te zien, juist ín de kwetsing en de kwetsbaarheid, die zich zo onontkoombaar manifesteert in deze context. Hoe kunnen wij de ervaring van verbondenheid een geloofwaardige plaats laten krijgen in een instelling die haar bestaansrecht heeft in gebondenheid? Om de rest van dit artikel te lezen dient u zich in te loggen of te registreren.