Het traditionele humanisme staat vandaag voor grote uitdagingen. Ik noem er twee. In de eerste plaats dwingt de huidige ecologische crisis ons om kritisch na te denken over de centrale positie die het traditionele humanisme de mens toekent in het universum. De dominantie van de mens over de fauna en flora van de aarde – misschien is ‘dictatuur’ een adequatere term – heeft geleid tot uitwassen als de vee-industrie, de kap van oerwouden, de vergiftiging van bijen, vogels en andere dieren ten behoeve van de landbouw, enzovoort. De invloed van menselijke activiteit op de natuurlijke condities van de aarde (bodem, atmosfeer, klimaat) is zo groot geworden dat het geologische tijdvak waarin wij thans leven door velen wordt aangeduid als Antropoceen. 1 Had het humanisme in het verleden weinig aandacht voor alles wat tot ‘de natuur’ werd gerekend, vandaag kan het humanisme er niet meer omheen de condition humaine kritisch te herbezien in het licht van de condition écologique. Om de rest van dit artikel te lezen dient u zich in te loggen of te registreren.