Mijn moreel besef werd heen en weer geschud toen ik het artikel 'Geestelijke weerbaarheid in het werken met gedetineerden' las van Theo de Wit.1 Aanvankelijk voelde ik vooral verzet tegen de vermeende strekking van dat artikel, vergelijkbaar met de door hem beschreven uiterst sceptische reactie van de katholieke geestelijk verzorger met een lange ervaring in de TBS. Ik kreeg de indruk dat gedetineerden in een al te fraai daglicht werden geplaatst. Mijn weerstand had ook te maken met het gemak waarmee dingen van verschillende orde ten onrechte onder één noemer leken te worden gebracht. Zo begreep ik bijvoorbeeld niet goed waarom er geen duidelijker onderscheid gemaakt werd tussen 'gevangenen' en 'TBS-ers'. Het leek me dat een dergelijk onderscheid voor een ethische beoordeling van hun handelen toch wel van belang moest zijn. De schrijfstijl kwam al met al nogal suggestief en associatief op me over. Soms regelrecht provocerend. Om de rest van dit artikel te lezen dient u zich in te loggen of te registreren.